Ka momente në punën në Burime Njerëzore kur ndihesh mes dy anëve, punonjësve që kërkojnë mirëkuptim dhe drejtësi, dhe drejtuesve që kërkojnë efikasitet dhe rezultate. Të dyja palët kanë të drejtë, por shpesh në drejtime të kundërta.
Po, më ka ndodhur të jem në këtë mes. Dhe me kohën kam kuptuar se ky pozicion nuk është një barrë, por një mundësi për të ndërtuar ura komunikimi.
Të dëgjosh aktivisht dhe me empati.
Shpesh, punonjësit duan të ndihen të dëgjuar, ndërsa drejtuesit duan të dinë që sfidat po adresohen në mënyrë profesionale. Balanca fillon me dëgjim të sinqertë.
Të ndërmjetësosh me transparencë.
Roli i HR-it nuk është vetëm administrativ — është edhe diplomatik. Të shpjegosh vendime të vështira në mënyrë të ndershme dhe të ruash besimin e të dy palëve është thelbësore.
Në çdo vendim, përpiqem të mos harroj që pas çdo politike, procedure apo objektivi qëndron një njeri. Dhe njerëzit janë zemra e çdo organizate.
Në fund, HR nuk është “mes dy palëve” është urë që lidh njerëzit me qëllimin e përbashkët të organizatës. Dhe ky është roli më i bukur dhe më njerëzor që mund të kesh.

Po ju, si profesionistë të HR-it, si e keni përjetuar këtë balancë mes pritshmërive të ndryshme? Çfarë ka funksionuar më mirë për ju?